Niewiele osób wie czym są zaparcia nawykowe u dzieci, często też są one mylone z popularnym zatwardzeniem. Jednak jest to dużo bardziej skomplikowane niż zatwardzenie. Dziecko świadomie wstrzymuje wypróżnienie się, przyczyn zaparć nawykowych u dzieci jest naprawdę wiele. Spotyka to blisko 10% dzieci. Jak w takiej sytuacji pomóc Problem z wypróżnianiem i twardy stolec u 9-miesięcznego dziecka – odpowiada Lek. Karina Kachlicka Zaparcia nawykowe u 2,5-letniego dziecka – odpowiada Mgr Paulina Szczechowicz Co mogą znaczyć takie silne zaparcia u córki? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Jak długo można podawać laktulozę. U córki 2,5 roku stwierdzono zaparcia nawykowe i zalecono laktulozę. Po wprowadzeniu laktulozy córką zaczęła oddawać luźniejszy stolec 1-2 razy dziennie (dawka 10ml), czas kilka dni pod rząd, a następnie 2 dni nie i znów kilka dni pod rząd. Wiem, jak dużym problemem są zaparcia nawykowe u dziecka, dlatego o tym piszę. Jeśli wasze dziecko też ma problem z zaparciami, mam nadzieję, że uda mi się pomóc. 1. Płatki owsiane/kasza jaglana. Wiem, że u niektórych dzieci będzie problem z realizacją tego punktu. niesieniu do dzieci, które opanowały już trening czystości, a mimo to występują u nich zaburzenia w oddawaniu moczu i problemy z oddawaniem stolca (zaparcia). Oczekuje się, że kontrola defekacji powinna być zakończona w 4 roku życia, a osiągnięcie kontroli nad mikcją w 5 roku życia. Czasem potrzebny jest trening defekacji. Na psychogenne zaparcia cierpią przede wszystkim wrażliwe przedszkolaki i pierwszoklasiści. Powody mogą być różne. Czasem dominują względy estetyczne np. dziecko wstydzi się, że ktoś poczuje brzydki zapach, gdy ono jest w toalecie, a czasem lęk - dziecko odczuwa parcie na stolec, ale wstydzi Witam wszystkich i proszę o pomoc.Mam synka 2 latka i 6 m-c, odkąd zaczął robić sam siusiu (2 latka) zaczęły się problemy z robieniem kupki. Malec ją powstrzymuje i może to robić przez kilka dni przy czym czasami Moja córka od roku cierpi na zaparcia nawykowe.Wykluczylam z jej diety czekoladę całkowicie,nie dostaje słodyczy,podaje śliwki derbowy,laktuloze,wodę na czczo z miodem,ale to nic nie daje! „Obca” toaleta, wstyd, presja rodziców lub złe wspomnienia – to wszystko wpływa na zaparcia nawykowe u dzieci. Mogą trwać tygodniami i powodować poważne konsekwencje dla zdrowia. Zaparcia to nie tylko problem niemowlaków i małych dzieci, który opisaliśmy tutaj. Często towarzyszą one już starszym, nawet kilkuletnim dzieciom. Zdecydowanie najczęściej to zaparcia nawykowe, a W przypadku dzieci, które skończyły 4. rok życia o zaparciach można mówić, gdy przynajmniej dwa z tych objawów występują co najmniej raz w tygodniu przez dwa miesiące (albo dłużej). Dodatkowym kryterium jest tu również świadome unikanie defekacji. Czytaj: Zaparcia nawykowe u dzieci: przyczyny, objawy, leczenie. Zaparcia u 8yUtbEO. Re: Zaparcia! Przeczytaj sobie ten tekst co jest poniżej. Ja osbiście jak synek miał niecałe 3 miesiące zaczęłam dawać po łyżeczce startego jabłuszka, ale ponoć pomaga herbatka z rumianku ( naszemu brzdącowi niestety nie pomogło). Po za tym jeżeli dziecko bardzo cierpi, popłakuje i nadal nie może zrobić kupki to daj mu czopek glizerynowy ( mój synek robił kupkę od razu po włożeniu czopka kiedy próbował go wypchnać). Tylko z tym czopkiem to tylko w naprawdę ciężkich kupkach. A poniżej ten tekst, który warto przeczytać. Zaparcia u niemowląt ————————Nasza prawie czteromiesięczna córeczka od urodzenia jest karmiona wyłącznie piersią. Niczym jej nie dopajaliśmy. Przez półtora miesiąca cierpiała na kolki, a kiedy one ustały rozpoczęły się problemy z wypróżnieniami – nagle i niespodziewanie. Kiedy Ani dokuczały kolki, wypróżniała się kilka razy dziennie. Gdy kolki ustały, w ogóle przestała sama się wypróżniać. Próbowaliśmy podawać jej przed karmieniem przegotowaną wodę, syrop Rhelax – bez skutku. Również zastosowanie czopków glicerynowych nic nie dało. Gdy po 1 – 2 dniach, zaniepokojeni brakiem reakcji, wywoływaliśmy wypróżnienie cewnikiem w masach kałowych odnajdywaliśmy nierozpuszczony cały czopek. Jedyną pomocą jest cewnik, który zmuszeni jesteśmy stosować co 5 – 6 dni, czekając zawsze z nadzieją, że może Ani sama się wypróżni. Ten stan utrzymuje się od około dwóch miesięcy. Jaka jest tego przyczyna? Jak możemy pomóc naszej córeczce? ———————— Stolce nowo narodzonego dziecka są czarne, smoliste, gęste, stąd zwane są smółką. Noworodek przez pierwsze doby siusia niewiele – moczy 1-2 pieluszki (zdarza się, że wcale), ale powinien oddawać kilka stolców dziennie (minimum dwa), tak żeby około trzeciej doby pozbyć się całej smółki. Następne wypróżnienia, zwane przejściowymi są luźniejsze i brunatne. Kolejne stolec są żółtawe, prawic półpłynne, z białawymi grudkami, zieleniejące na powietrzu. Takich stolców jest często dużo, mniej więcej tyle ile karmień. Bywają noworodki oddające tylko dwa obfite stolce na dobę i też jest to prawidłowe. Zdarzają się jednak noworodki mające rzadszy rytm wypróżnień. Ponieważ może to wskazywać na niedobór pożywienia, należy w takim przypadku sprawdzić, jak dziecko przybiera na wadze. Jeśli jest zdrowe, zadowolone i ma dobry przybytek masy, można nic nie robić, tylko cieszyć się, że mamy mniejszy problem z praniem pieluch. Jeśli dziecko gorzej przybiera na wadze (to znaczy poniżej 125 g na tydzień), może mieć objawy związane z maksymalnym wykorzystaniem spożytego pokarmu, czyli rzadkie wypróżnienia. Wtedy należy pomyśleć o zwiększeniu laktacji lub o rozszerzeniu diety, na przykład o kleik ryżowy na wywarze z jarzyn czy o zupkę jarzynową. Około 6 – 8 tygodnia zmienia się rytm wypróżnień dziecka i liczba stolców maleje. W tym czasie może zdarzyć się kilka dni zupełnie bez stolca, po czym dziecko ustala swój rytm wypróżnień raz na dzień, raz na 2 – 3 dni czy inny. Nawet stolec po pięciu dniach przerwy jest luźny, papkowaty. Bywa, że ten nowy rytm to nawet raz na 7 – 10 dni. Jeśli stolec jest papkowaty i luźny, to wszystko w porządku, ponieważ zaparcie to stan, w którym dziecko oddaje rzadziej niż dotychczas stolec twardy, zbity i wyschnięty. Przyczyn takiego stanu należy szukać z pomocą lekarza. Czasem prawdziwe zaparcie związane jest z przedawkowaniem witaminy D3, czasem z jakąś anomalią jelitową (mniej groźną, bo te groźne ujawniłyby się, i to burzliwie, już wcześniej). Nie należy prowokować stolców termometrem czy cewnikiem (można uszkodzić śluzówkę odbytu) ani czopkami, ponieważ działanie takie może spowodować zaparcia nawykowe. Organizm dziecka będzie czekał, aż odbytnica zostanie podrażniona do skurczu. Jeśli, jak piszą rodzice Ani, cewnik używany jest już od około dwóch miesięcy, to jest to wystarczający okres, by maleństwo miało takie właśnie nawykowe zaparcia. Jeżeli natomiast dziecko dobrze przybiera na wadze i stolce są luźne, a jedynie oddawane są rzadko i powodują dolegliwości u dziecka (napięcie, niepokój, prężenie się), to można spróbować pomóc poprzez zmianę diety matki: więcej błonnika, otręby, ewentualnie pite przez mamę ziółka przeczyszczające w niewielkich ilościach. Można także podać takiemu małemu dziecku łyżeczkę przetartego jabłka lub wywaru z suszonych śliwek lub z jarzyn – najpierw raz dziennie, a jeśli nie ma efektu, to 2 – 3 razy dziennie. W ogóle w przypadku problemów “brzuchowych” u dzieci powyżej szóstego tygodnia – należy zwrócić uwagę na dietę matki i rozważyć możliwość nadwrażliwości czy nawet reakcji alergicznej organizmu dziecka na niektóre jej składniki. Dzieci karmione piersią nie zawsze oddają stolce regularnie, ale jeśli są zdrowe i aktywne, nie należy przywiązywać do tego zbyt dużej wagi, bo możemy więcej zaszkodzić niż pomóc. Pamiętajmy jednak, że gdy zastosowanie się do ogólnych porad (takich jak powyższe) nie daje efektu, wtedy trzeba uciec się do pomocy mądrego pediatry. Agus i Kamilek ( Zaparcia nawykowe u dzieci to częsta przypadłość. Dziecko tygodniami, a nawet miesiącami, potrafi unikać wizyty w toalecie, czego konsekwencją są poważne problemy zdrowotne. A utrwalony nawyk wstrzymywania kału często przechodzi w stan przewlekły. Dlatego bardzo ważne jest podjęcie odpowiedniego leczenia. Jakie są najczęstsze przyczyny i objawy zatwardzenia nawykowego u dzieci? Jak przebiega leczenie nawykowego zaparcia u dzieci? Zaparcia nawykowe u dzieci Spis treściZaparcia nawykowe u dzieci - przyczynyZaparcia nawykowe u dzieci - objawyZaparcia nawykowe u dzieci - leczenieZaparcia nawykowe u dzieci - zapobieganie Zaparcia nawykowe u dzieci to typowy przykład zaparcia psychogennego. Dziecko świadomie unika wypróżnienia, przez co dochodzi do rozluźnienia napięcia mięśniowego w jelicie grubym, co powoduje, że jest ono w stanie pomieścić większe ilości zalegającego kału. Efektem jest zmniejszenie czucia wypełnienia jelita. Dodatkowo jelito wchłania wodę, w związku z czym zalegający stolec zagęszcza się i z biegiem czasu tworzy coraz twardszą masę. Im dłużej taka sytuacja ma miejsce, tym bardziej bolesne staje się oddawanie kału przez dziecko. Zaparcia nawykowe u dzieci - przyczyny Zaparcia u dzieci to najczęściej schorzenie o podłożu psychicznym. Dzieci świadomie nie oddają stolca z różnych powodów: strach przed bólem, który towarzyszy wypróżnianiu wstyd lub obrzydzenie niechęć do załatwiać się poza domem (np. w szkolnych toaletach) Jednak u dzieci zaparcia nawykowe najczęściej są spowodowane wzmożonym, w następstwie nadmiaru stresów i bodźców, stanem napięcia nerwowego. W związku z tym zatwardzenie u dziecka może pojawić się przed ważnymi dla niego wydarzeniami, np. przed rozpoczęciem nauki w nowej szkole, w której samo będzie korzystało z toalety, a u młodszych dzieci np. przed nauką korzystania z nocnika. Przyczyną mogą być również problemy emocjonalne (np. konflikty w rodzinie). Wówczas oprócz leczenia zaparcia, może okazać się konieczna stała opieka psychologa, a nawet psychiatry dziecięcego. Zaparcia nawykowe u dzieci - objawy Objawem charakterystycznym są stolce suche, zbite, zazwyczaj silnie cuchnące, z domieszką śluzu, zwykle o wyglądzie kału bobkowego, ciemnobrązowe lub czarne. Dzieci cierpiące na zaparcia nawykowe, mogą skarżyć się na: ociężałość, senność, bóle głowy uczucie rozlanego ucisku i pełności w jamie brzusznej. Zaparcia nawykowe u dzieci - leczenie Jak leczyć zaparcia nawykowe u dzieci? Należy udać się do lekarza pediatry, który zazwyczaj przepisuje środki zmiękczające stolec i ułatwiające wypróżnianie. Najpopularniejsze leki tego typu to te na bazie substancji czynnej laktulozy - która nie wchłania się z przewodu pokarmowego, tylko dopiero w okrężnicy jest rozkładana przez bakterie jelitowe. Warto też stosować czopki ułatwiające wypróżnianie, które nie przechodzą przez przewód pokarmowy. Problem zaparć jest rozwiązywany w dolnym odcinku przewodu pokarmowego, w odbytnicy, dzięki temu dochodzi do niego fizjologicznie. Warto także skonsultować się z psychologiem, który pomoże ustalić przyczynę zaparć oraz zaproponuje odpowiednią psychoterapię. Można rozważyć także konsultację z dietetykiem, który opracuje odpowiednią (przyśpieszającą przemianę materii) dietę dla dziecka. W skrajnych przypadkach konieczna może być hospitalizacja, w celu oczyszczenia jelita grubego z zalegających mas kałowych oraz wdrożenie diety i leczenia farmakologicznego (trwającego nawet do 6 miesięcy). Porozmawiaj z dzieckiem! Ważnym elementem leczenia jest rozmowa z dzieckiem, podczas której należy uświadomić mu, że wypróżnianie się jest czymś zupełnie normalnym. Warto wytłumaczyć (najlepiej na rysunkach), czym jest kupa i jak przebiega proces wypróżniania. Można także uświadomić i oswoić dziecko z toaletą poprzez zabawę, np. w dom, gdzie lalki korzystają z toalety. Można także pobawić się w przewijanie niemowlęcia (na rynku są dostępne lalki, które nie tylko sikają). Pamiętaj, aby takie rozmowy przeprowadzać z dzieckiem w pewnych ostępach czasu, aby nie czuło się "przytłoczone" tematem. Zaparcia nawykowe u dzieci - zapobieganie 1. Dziecko powinno unikać stresów i napięć, które wyzwalają nadmierną kurczliwość błony mięśniowej jelit. 2. Możesz zastosować u dziecka zabiegi wzmacniające w sposób naturalny jego układ nerwowy (np. letnie kąpiele, masaże jamy brzusznej). 3. Pilnuj, by dziecko przyjmowało posiłki o ściśle określonych (stale tych samych) porach dnia. W ten sposób wykształcą się odruchy warunkowe regularnej pracy przewodu pokarmowego, a co za tym idzie - pojawią się regularne wypróżnienia. 4. Delikatnie namów dziecko, by rano (wtedy jelita pracują najlepiej) usiadło na toalecie lub nocniku, nawet wtedy, gdy nie odczuwa żadnego parcia i potrzeby wypróżnienia. 5. Uwzględnij w sposobie odżywiania się dziecka duże ilości drażniącego jelita błonnika (np. jarzyn, owoców, chleba razowego, kaszy gryczanej, fasolki szparagowej). 7. Nigdy nie zwracaj dziecku uwagi i nie komentuj, że znów nie zrobiło kupki. W zamian możesz chwalić dziecko po każdej udanej wizycie w toalecie. Możesz także wprowadzić system motywacyjny, np. za każdą zrobioną kupę dziecko dostanie naklejkę z ulubioną postacią z bajki lub inną nagrodę. 8. Możesz także załatwiać swoje potrzeby razem z dzieckiem (mama siedzi na sedesie, a dziecko obok na nocniku). Wtedy wizyta w łazience nie kojarzy się dziecku źle. Czym są zaparcia nawykowe Kontynuacją ostatniego tematu (KLIK), dotyczącego zaparć u dzieci, jest temat znany wielu rodzicom czyli zaparcia nawykowe. Biorą się one głównie z tego iż nieprawidłowa dieta, unikanie wypróżnień na poczet aktualnej, atrakcyjnej zabawy lub wcześniej opisane choroby, powodują bolesne wypróżnienia. Zaparcia nawykowe mogą pojawić się też w chwili gdy oduczamy dziecko załatwiania się do pieluchy lub gdy występuje konieczność udania się za potrzebą do „obcej” w oczach dziecka, ubikacji czyli na przykład w przedszkolu. Prowadzi to do nieregularności wypróżniania oraz przetrzymywaniu masy kałowej przez dziecko. Takie zachowania z są przyczyną dalszych problemów. Jakich? Ponieważ u dziecka zapisuje się informacja iż wizyta w toalecie jest bolesna, chce jak najrzadziej tam chodzić co z kolei powoduje pogłębienie się problemu i wystąpienie tak zwanych zaparć nawykowych. Stan taki może trwać tygodniami lub też nawet miesiącami, jednak każdy rodzic powinien zwrócić szczególną uwagę, czy jego pociecha nie boryka się z tym problemem. O ile problem zaparć czy zatwardzenia u dzieci, związany jest ze złą dieta o tyle zaparcia nawykowe, już niestety mają swoje początki w psychice dziecka. Jak już wspomniałam dzieje się powodu bólu odczuwalnego podczas wypróżniania czy też lęku przez pozbyciem się pieluchy. Niezależnie od tego jaki był powód wystąpienia zaparć nawykowych, efekty są zawsze takie same. Konsekwencja zaparć nawykowych są bóle brzucha, uczucie ociężałości (gromadzenie się masy kałowej przez długi okres czasu), zmęczenie, złość, drażliwość. Ponieważ jelito grube i psychika dziecka, bardzo szybko przyzwyczajają się do nie oddawania stolca, zaparcia nawykowe jak sama nazwa wskazuje, w szybkim tempie, stają się codziennością. Co do pierwszego aspektu, jelito grube spowalnia i rozleniwia swoje ruchy. Staje się też mniej czułe na stolec w nim zalegający, co powoduje że pomimo tego iż jest już przepełnione, dziecko nie będzie odczuwało tego w brzuchu. Niestety stan taki nie może trwać wiecznie, więc kiedy już dojdzie do takiej „konieczności”, oddawanie stolca jest bardzo bolesne, często towarzyszy mu dziwny, ciemnobrązowy śluz. Tutaj oczywiście pomocna będzie dieta, bogata w składniki które poprawią perystaltykę jelit. Co do drugiego aspektu, czyli psychicznej niechęci do wypróżniania, skutki mogą być bardziej rozłożone w czasie. Najważniejszym jednak jest rozmowa z dzieckiem i próba zrozumienia jego problemu. Zmiana nawyków dotyczących kwestii wypróżnienia to pierwszy krok, jednak gdy dziecko jest przekonane o bólu który im towarzyszy lub też z jakichkolwiek powodów, boi się „zdjęcia pieluchy”, czyli kolejnego kroku w bardziej „dorosłe” życie, często potrzebna jest interwencja psychologa który pomoże rodzicom w rozwiązaniu problemu. Pamiętajmy jednak aby w żadnym przypadku, nie podejmować zbyt pochopnych decyzji i zanim skierujemy maluszka do jakiegokolwiek specjalisty, należy upewnić się że sytuacja ta rzeczywiście jest tym, czym nam się wydaje. Rodzicie w kwestii swoich milusińskich, często wyolbrzymiają problem i niepotrzebnie narażają dzieci na kolejny stres, związany z badaniami. Dlatego istotnym jest obserwowanie swojego dziecka i podejmowanie takich kroków które dopasowane są do danego problemu. Autor: Marta Koniszewska Źródła: "Podstawy naukowe żywienia w szpitalach” -wydanie IŻiŻ rok 2001, "Praktyczny podręcznik dietetyki’’– wydanie IŻiŻ Pediatr Med Rodz 2014, p. 55–60 http: //www. czytelniamedyczna. pl/635,biegunki-i-zaparcia. html